Mes: Maio 2021

Explicación: Sexa o que sexa o que golpeou a Mimas estivo a piques de destruila. O que permaneceu é un dos máis grandes crácteres de impacto sobre unha das lúas máis pequenas de Saturno. O analisis indica que un impacto lixeiramente máis grande destruiría totalmente Mimas. O enorme cráter, denominado Herschel en honor ó descubridor en 1789 de Mimas, Sir William Herschel, abrangue uns 130 quilómetros e está destacado aquí. A baixa masa de Mimas produce unha gravidade superficial o suficientemente forte para crear un corpo esférico pero o suficientemente débil como para permitir características superficiáis grandes. Mimas está constituida principalmente de xeo de auga cun pouco de rocha – polo que se describe precisamente coma unha gran bola de neve suxa. A imaxe destacada tomouse durante o sobrevoo máis próximo feito pola sonda espacial Cassini máis aló de Mimas en 2010 mentres que estba en órbita arredor de Saturno.

Explicación: Normalmente as auroras acontencia moi por riba das nubes. O resplandor da aurora créase cuando partículas de rápido movemento expulsadas dende o Sol impactan a magnetosfera da Terra, desde onde as partículas cargadas xiran en espiral ó longo do campo magnético da Terra ata golpear átomos e moléculas no alto da atmósfera da Terra. Un átomo de osíxeno, por exemplo, brillará coa luz verde que comunmente é emitada pola aurora despois de enerxizarse pola colisión. A parte máis baixa da aurora ocorrerá típicamente a uns 100 quilómetros de altitude, mentras que a maioría das nubes existen só por baixo dos 10 quilómetros. As alturas relativas das nubes e as auroras amósanse na imaxe destacada en 2015 dende Dyrholaey, Islandia. Alí, un astrofotógrafo con determinación aturou os fortes ventos e os ceos inicialmente toldados nun intento de capturar a aurora sobre un pinturesco faro, só para tomar, por casualidade, a imaxe destacada incluíndo nubes lenticulares, ó longo do camiño.

Explicción: Por qué é a Lúa poirenta? Na Terra, as rochas son erosionadas polo vento e a auga, creando o chan e area. Na Lúa, a larga historia de bombardeos de micrometeoritos desgastou a superficie rochosa creando unha capa  de chan lunar ou regolito. Para os astronautas do Apollo e os seus aparellos, o po fino e areoso era definitivamente un problema. Sobre a superficie lunar en decembro de 1972, os astronautas do Apollo 17  Harrison Schmitt e Eugene Cernan necesitaron arranxar un dos gardalamas do seu rover lunar nun esforzo para manter as “colas de galos” do po afastadas de sí mesmos e dos seus equipamentos. Esta imaxe amosa a roda e o su gardalamas cubertos de po xunto coa inxeniosa aplicación de mapas de reposto, abrazaderias e unha tira gris de cinta adhesiva.

Explicación: A sombra avermellada do planeta Terra xoga a través do disco lunar nesta imaxe telescópica tomada o 26 de maio preto de Sydney, Nova Gales do Sur, Australia. Nesta noute nítida e clara unha Lúa Chea no perixeo deslizouse a través do extremo norte da escura umbra central da sombra. Breve para un eclipse lunar, a súa fase total durou só uns 14 minutos. Non obstante, a sombra da Terra non era completamente oscura. No canto, estaba bañada cunha feble luz vermella a partires de todos os solpores e menceres do planeta vistos dende a perspectiva dunha Lúa eclipsada, a luz avermellada do Sol dispeersada pola atmósfera da Terra. A composicón HDR de seis exposicións tamén amosa a amplio rango de variacións de brillo dentro da sombra umbral da Terra contra un feble fondo de estrelas.

Crédito da imaxe e Copyright: John Kraus

Explicación: o perixeo da Lúa Chea durante o mes de maio cruzouse na sombra da Terra onte servindo de entretenemento para astrónomos nocturnos en rexións do Pacífico. Visto dende o oeste de Norteamérica, a Lúa afúndese cara a montaña de Sierra Nevada nesta secuencia en time-lapse da eclipse lunar total. Baixa sobre o horizonte oeste, a Lúa capturouse durante a metade da eclipse con dúas exposicións separadas. Combinadas, revelan á Lúa eclipsada con cores vermellas contra o ceo nocturno escuro e a luz difusa das estrelas da Vía Láctea. Os fotogramas foron feitos cada 5 minutos dende unha cámara fixa seguindo a evolución das fases da eclipse. En primeiro plano, o prato do radiotelescopio do Radioobservatorio de Owens Vallye en California apunta cara o ceo.