Mes: Abril 2021

Explicación: O 25 de abril unha lúa prácticamente chea alzouse xusto despois do solpor. Acollida nun ceo azul claro e enmarcada polos cereixos en flor, a súa cara familiar foi capturada nesta instantánea dende Leith, Edinburgh, Escocia. Coñecida por algúns como Lúa Rosa, a fase de Lúa Chea de abril ocurriu coa Lúa preto do perixeo. Ese é o punto máis cercano na súa órbita non tan circular arredor do planeta Terra, fancendo esta Lúa Rosa unha das máis próximas e brillantes Lúas cheas do ano. Se a perdiches, no te preocupes. A túa próxima oportunidade de ver a Lúa Chea en perixeo será o 26 de maio. Coñecida por algúns como a Lúa das flores, a Lúa Chea de maio estará realmente máis preto de ti que a de abril por unhas 98 millas (158 quilómetross), ou aproximadamente o 0.04% da distancia de Terra á Lúa no perixeo.

Crédito da Imaxe: Apollo 17, NASA; Restauración – Toby Ord

Explicación: o noso planeta amosa a súa curvatura iluminado polo Sol contra o fondo negro do espazo nesta espectacular fotografía. Dende unha perspectiva pouco familiar, a Terra é pequena e como se fose unha imaxe feita co telescopio dun distante planeta, todo o horizonte é captado no campo de visión. Dende órbita baixa terrestre son posibles vistas moito máis cercanas, como as que desfrutan as tripulacións da Estación Espacial Internacional. Na EEI, orbitando o planeta cada 90 minutos, un espectáculo de nubes, océanos e continentes deslízanse baixo eles co arco parcial que delimita o planeta na distancia. Pero esta imaxe restaurada dixitalmente presenta unha vista que só foi acadada por 24 humanos, os astronautas do programa Apolo que viaxaron á Lúa e volveron entre 1968 e 1972. A fotografía orixinal, AS-17-152-23420, foi tomada durante o camiño de volta a casa da tripulación do Apolo 17, o 17 de decembro de 1972. Por agora esta é a derradeira fotografía da Terra dende esta perspectiva planetaria feita por mans humanas.

Crédito da imaxe e Copyright: Bray Falls

Explicación: por que Polaris é coñecida como a Estrela do Norte ou Estrela Polar? En primeiro lugar, Polaris é a estrela brillante máis próxima ao eixo de rotación da Terra cara o norte. Polo tanto, mentres a Terra xira o resto de estrelas parecen xirar entorno a Polaris, pero a propia Polaris permanece sempre na mesma posición ao norte, convertíndoa polo tanto na Estrela do Norte. Como non hai ningunha estrela brillante cara o eixo sur de rotación da Terra, non hai na actualidade ningunha Estrela do Sur. Fai miles de anos, o eixo de rotación da estrela apuntaba lixeiramente noutra dirección de xeito que Vega era a Estrela do Norte. Aínda que Polaris non é a estrela más brillante do ceo, é fácilmente localizable xa que está prácticamente aliñada con dúas estrelas do Setestrelo. Polaris atópase preto do centro desta imaxe de campo amplo de case oito graos cadrados. Esta imaxe foi manipulada dixitalmente para eliminar o brillo das estrelas do redor pero acentuando o brillo do feble gas e po da Nebulosa de Fluxo Integrado (IFN). A superficie da Cefeida Polaris cambia o seu brillo lentamente cun período de varios días.

Crédito da animación:  DESY, Science Communication Lab

Explicación: que acontece se unha estrela achégase moito a un buraco negro? O buraco negro pode destruíla, pero como? O pulo gravitatorio non é en si mesmo o problema, se non a diferencia do pulo gravitacional ao longo da estrela o que causa a súa destrución. Na animación amósase esta desintegración. Ao principio, a estrela achégase ao buraco negro e a medida que aumenta a súa velocidade orbital a atmosfera externa da estrela é arrincada durante o máximo achegamento. A maior parte da atmosfera da estrela dispérsase polo espazo, pero continúa a orbitar o buraco negro formando un disco de material ao redor del. A animación lévanos despois ata este disco de material mentres miramos cara o buraco negro. Na animación inclúense os estraños efectos visuais causados pola lente gravitacional e incluso é posible ver a parte do disco de material que está ao outro lado do buraco negro. Finalmente, a vista amósanos os chorros que son expulsados ao longo do eixo de rotación. Os modelos teóricos indican que os chorros non so expelen gas enerxético, se non que tamén xeran neutrinos de alta enerxía, algún dos cales poderían ter sido vistos recentemente na Terra.

Crédito da imaxe e Copyright:Gabriel Rodrigues Santos

Explicación: Estas tres brillantes nebulosas protagonizan a cotío moitos dos percorridos astronómicos co telescopio pola constelación de Saxitario, na poboda rexión central da Vía Láctea. De feito no século XVIII o turista cósmico Charles Messier catalogou duas delas: M8, unha gran nebulosa abaixo xusto no centro e a colorida M20 xusto na enriba da imaxe. A terceira rexión de emisiòn está formada por NGC 6559, á esquerda de M8, e separada da gran nebulosa por unha liña de po. Os tres viveiros estelares atópanse a uns 5 000 anos luz. M8 abrangue uns 100 anos luz de tamaño e é coñecida como a Nebulosa da Lagoa, mentres que o nome popular de M20 é a Nebulosa Trífida. O brillo vermello é debido principalmente ao hidróxeno que domina as nebulosas de emisión. Sen embargo, os reflexos azulados da Trífida débense ao po que reflexa a luz estelar. Esta ampla vista interestelar abrangue 4 graos no ceo, o equivalente a 8 lúas cheas.