Mes: Novembro 2020

Créditos da imaxe e copyright: Bowen James Cameron

Explicación: O ceo está cheo de gas lixeiramente brillante, aínda que pode usarse unha cámara sensible e un telescopio para velo. Por exemplo, esta vista de doce graos de ancho da parte norte da constelación do Cisne revela un complexo conxunto de nubes cósmicas de gas ao longo do plano da nosa galaxia a Vía Láctea. O mosaico de imaxes telescópicas rexistrouse a través de dous filtros: un filtro H-alfa, que transmite só a luz vermella visible dos átomos de hidróxeno brillantes, e un filtro azul, que transmite principalmente a luz emitida pola leve cantidade de osíxeno «enerxizado». Por tanto, nesta imaxe cunha exposición de 18 horas, as áreas azuis están máis quentes que as vermellas. Un procesamento dixital extra eliminou da escena a multitude de estrelas puntuais da Vía Láctea. As nebulosas brillantes recoñecibles inclúen NGC 7000 (nebulosa de América do Norte) e IC 5070 (nebulosa do Pelícano) á esquerda, con IC 1318 (nebulosa da Bolboreta) e NGC 6888 (nebulosa Crecente) á dereita. Pero pódense atopar outras en todo o amplo campo.

Explicación: Poderías sobrevivir a un salto no acantilado máis alto no Sistema Solar? É bastante posible.  Estímase que Verona Rupes en Miranda, a lúa de Urano, ten 20 quilómetros de profundidade — dez veces a profundidade do Gran Cañón. Dada a baixa gravidade de Miranda, precisaríanse 12 minutos para que un buscador de emocións fortes caese dende a cima, alcanzando no fondo á velocidade dun coche de carreiras – uns 200 quilómetros por hora. Aínda así, podería sobrevivir á caída coa adecuada protección dos airbags. A imaxe destacada de Verona Rupes foi tomada durante o pase da sonda espacial Voyager 2 en 1986. Cómo se creou o xigantesco acantilado aínda non se coñece, mais posiblemente esté relacionado cun gran impacto ou con movementos tectónicos da superficie.

Explicación: As grandes galaxias espirais frecuentemente soen levar toda a gloria, alardeando do seus cúmulos de estrelas xóvenes, brillantes e azuis en fermosos brazos espirais simétricos. Pero as pequenas galaxias forman estrelas tamén, como a cercana NGC 6822, tamén coñecida como a Galaxia de Barnard. Máis aló dos ricos campos de estrelas na constelación de Saxitario, NGC 6822, está a só 1.5 millóns de anos luz de distancia, un membro do noso Grupo Local de galaxias. Preto de 7000 anos luz de diámetro, a irregular galaxia enana vese chea de xóvenes estrelas azuis e moteada co brillo do hidróxeno rosado revelador das rexións de formación de estrelas na imaxe composta de cor de ceo de profundo.

Explicación: Este foguete Long March-5 (Gran Marcha – 5) despegou dende a base de Wenchang  na provincia do Sur Hainan o martes 24 de novembro, ás 4:30 horas de Beijing, transportando a misión Chang’e-5 da China á Lúa. A misión de aterraxe lunar leva o nome da antiga diosa chinesa da lúa. O seu obxetivo é recoller uns 2 quilogramos (4.4 libras) de material lunar material da superficie e traelo de volta ó planeta Terra, a primeira misión robótica de devolución de mostras dende a misión Luna 24 da Unión Soviética en 1976. O complexo obxetivo da aterraxe da misión Chang’e-5 está no Oceanus Procellarum (Océano de Tormentas). A suave planicia volcánica foi tamén visitada pola misión Apollo 12 en 1969. O módulo de aterraxe da Chang’e-5 está alimentado por enerxía solar e está programado para operar sobre a superficie lunar durante o día lunar da súa localización, que durará unhas dúas semanas terrestres, comezando sobre o 27 de novembro. A cápsula coa mostra lunar a bordo voltaría á Terra a mediados de decembro.

Crédito da idea e Copyright:Eric Coles

Explicación: sorprendentemente semellante á Gran Nebulosa de Orión, a Gran Nebulosa do Pavo móstrase neste creativo campo de visión. Por suposto se fora a Nebulosa de Orión sería unha das gardarías estelares máis cercanas, ao carón dunha gran nube molecular a tan só 1 500 anos luz de distancia. Tamén coñecida como M42, a Nebulosa de Orión é visible como a “estrela” central na espada de Orión o cazador, agora visible dende a Terra no ceo da tarde. Os ventos estelares dos cúmulos das estrelas recén nadas dispérsanse ao longo da Nebulosa de Orión esculpindo as súas cristas e cavidades vistas nestas coñecidas imaxes telescópicas. De similar tamaño á Nebulosa de Orión, a Gran Nebulosa do Pavo foi imaxinada tendo ao redor de 13 anos luz de extensión. Mantente seguro e ben.