Autor: rxcarballido

Explicación: a bonita galaxia espiral NGC 6744 abrangue uns 175 000 anos luz de tamaño, maior ca nosa Vía Láctea. Atópase a uns 30 millóns de anos luz de distancia na constelación do hemisferio sur do Pavo, pero é visible só como un feble obxecto estendido en pequenos telescopios. Vemos o disco deste próximo universo illado inclinado cara a nosa liña de visión neste destacado retrato da galaxia, unha vista telescópica que abrangue o tamaño angular dunha lúa chea. Nel, o núcleo alongado e amarelento da galaxia xigante é dominado pola luz de estrelas vellas e frías. Máis alá do núcleo, os grandes brazos espirais están cheos de cúmulos de novas estrelas azuis e salpicados de rexións rosáceas de formación estelar. Unha extensión dun brazo varre a máis pequena galaxia satélite NGC 6744A abaixo á dereita. A compañía galáctica de NGC 6744 recorda á galaxia satélite da Vía Láctea, a Gran Nube de Magalhães.

Explicación: alí, xusto no centro, que é iso? A surperficie de Marte segue amosando novas sorpresas co recente descubrimento dunhas rochas con forma de dedos. A pequena e case vertical rocha foi fotografada o mes pasado polo rover Curiosity en Marte. Aínda que de tamaño e forma semellante a unhas pequenas serpes, a principal explicación para a súa orixe é que se trata dun conglomerado de pequenos minerais deixados pola auga ao fluír polo interior das cavidades dunha rocha. Despois de que estes minerais relativamente densos encheran as cavidades, permaneceron alí despois de que a rocha se erosionara. Outras rochas semellantes na Terra cunha orixe parecida chámanse chemineas de fadas. O rover Curiosity da NASA continúa a súa busca de novos indicios de auga no pasado do Cráter Gale en Marte, mentres que proporciona información xeolóxica importante para a futura exploración humana.

Explicación: en 2022 haberá catro superlúas. Empregando a definición dunha superlúa como unha Lúa chea preto do seu perixeo, istó é, canto se atopa polo menos ao 90% do seu máximo achegamento á Terra na súa órbita, as catro superlúas do ano serán o 16 de maio, 14 de xuño, 13 de xullo e 12 de agosto. A Lúa chea preto to perixeo é a máis grande e brillante no ceo da Terra. Pero as diferencias en brillo e tamaño entre as lúas cheas son relativamente pequenas e unha comparativa real con outras lúas cheas é moi difícil de facer a ollo. Nesta imaxe da superlúa do 14 de xuño combínanse dúas exposicións. Esta Lúa chea é coñecida tamén polos astrónomos do hemisferio norte como a Lúa de fresa. As exposicións curtas e longas consecutivas permiten que detalles familiares da Lúa completamente iluminada pola luz solar se vexan na mesma imaxe como a feble corona lunar. As imaxes capturáronse nos ceos sobre Chongqing, China.

Explicación: o Cúmulo de Galaxias de Virgo é o cúmulo galáctico más próximo á nosa Vía Láctea. O Cúmulo de Virgo está tan próximo que abrangue máis de 5 graos no ceo, unhas 10 veces o ángulo cuberto pola Lúa chea. Co seu corazón a uns 70 millóns de anos luz de distancia, o Cúmulo de Virgo contén máis de 2 000 galaxias e exerce un pulo gravitacional moi notable sobre o Grupo Local de Galaxias que rodean a Vía Láctea. O cúmulo non só contén galaxias cheas de estrelas se non tamén gas tan quente que brilla en raios X. Os movementos das galaxias dentro e arredor dos cúmulos indican que conteñen máis materia escura que a materia visible que podemos ollar. Amosado aquí, o corazón do Cúmulo de Virgo incluíndo as brillantes galaxias Messier como as Galaxias dos Ollo arriba á esquerda, M86 xusto arriba e á dereita do centro, M84 na marxe dereita e tamén a galaxia espiral NGC 4388 abaixo á dereita.

Explicación: Que son esas raias ao fondo? Trátase de trazas de satélites. En primeiro plano atopamos as formacións de rocha coñecidos como pináculos. Atopados no Parque Nacional de Nambung, en Australia Occidental, estas rochas do tamaño dunha persoa foron creados de xeito descoñecido por antigos organismos mariños. Pero se cadra, chama máis a atención o ceo de fondo. Todas as raias que se ven son os trazos deixados polo brillo dos satélites en orbita baixa ao reflexar a luz do Sol. Todas as trazadas foron capturadas coa mesma cámara ao longo de dúas horas e combinadas dixitalmente nunha soa imaxe, co primeiro plano fotografado tamén coa mesma cámara dende o mesmo lugar. A maior parte das raias correspóndense cos satélites de comunicación da constelación Starlink en desenvolvemento, pero non todos. En xeral, estas raias son indicativas do número crecente de satélites case continuamente visibles sobre a Terra despois do solpor e antes do amencer. Entender e eliminar os efectos das trazas dos satélites nas imaxes das cámaras e telescopios baseados no chan é agora importante non só para obter elegantes astrofotografías, se non para o entendemento científico da humanidade sobre o universo distante.