Autor: Marcos Gestal

Explicación: a moi feble nebulosa planetaria Abell 7 atópase a uns 1.800 anos luz d edistancia, xusto ó Sur de Orión nos ceos do planeta Terra na constelación de Lepus, A Lebre. Arrodeada por estrelas da Vía Láctea e proto da línea de visión das lonxanas galaxias de fondo, a súa forma esférica xeralmente simple, duns 8 anos luz de diámetro, destácase neta imaxe telescópica profunda. Dentro dos seus confíns existen detalles fermosos e máis complexos, destacados polo uso de filtros de banda estreita. A emisión de hidróxeno amósase en tonos avermellados mentres que as emisións de osíxeno mapéanse en cores verdes e azuis, dando aa Abell 7 unha apariencia natural que, doutro xeito, sería demasiado feble para ser apreciada a simple vista. A nebulosa planetaria representa a moi breve fase final na evolución estelar que o noso propio Sol experimentará dentro duns 5.000 millóns de anos, cando a estrela central da nebulosa, unha vez similar ó Sol, se desprenda das súas capas exteriores. Estímase que Abell 7 ten uns 20.000 anos de idade. A súa estrela central vese aquí coma unha esvaecida anana blanca duns 10.000 millóns de anos.

Explicación: Nesta sera paisaxe de area e ceo atópase a Duna de Pilat na costa de Francia, aínda na sombra da Terra durante as primeiras horas a mañá do 16 de maio. Extendéndose cara o espazo, a sombra escura do planeta cubriu a Lúa nesa data. Dende esa localización a fase de totalidade da eclipse lunar comezou antes da posta da Lúa. Aínda baixo a luz solar, a Estación Espacial Internacional cruzou dende o horizonte oeste e a maior Lúa artificial da TErra trazou un brillante arco plano a través de ceo a uns 400 quilómetros de altitude. Construida de forma sinxela, a escea panorámica ben planficada capturouse durante 5 minutos nuha serie de imaxes consecutivas.

Explicación: Qué aspecto ten un burcaco negro? Para atopalo, radio telescopios ao redor a Terra coordinaron as observacións dos buracos negros cos mais grandes horizontes de sucesos coñecidos no ceo. So, os buracos negros son únicamente negros, pero sábese que estes monstruos atractores están arrodeados por gas incandescente. A primeira imaxe publicada resolveu a área ó redor do buraco negro no centro da galaxia M87 nunha escala por baixo da esperada para o seu horizonte de sucesos. Na imaxe, a escura rexión central non é o horizonte de eventos senón a sombra do buraco negro: a rexión central de emisión de gas escurecido pola gravidade do buraco negro central. O tamaño e a forma da sombra determínase polo gas brillante preto do horizonte de sucesos, polas fortes desviacións das lentes gravitacionais e polo xiro do buraco negro. Na resolución desta sombra do buraco. negro, o Telescopio do Horizonte de Sucesos (Event Horizon Telescope — EHT) reforzou a evidencia de que gravidade de Einstein funciona incluso en situacións extremas y deixou evidencias claras de que M87 ten un buraco negro xiratorio central dunha masa 6.000 millóns de veces o Sol. Dende a publicación desta imaxe destacada en 2019, o EHT expandiuse para incluir máis telescopios, observou máis buracos negros, reastrexou luz polarizada e está a traballar na observación da vecindade inmediata do buraco negro no centro da nosa GalaxiaVía Láctea.

Esta semana: A semana dos buracos negros

Explicación: A uns 600 anos luz de distancia, M44 é un dos cúmulos estelares máis próximos ó noso sistema solar. Tamén coñecido coma o cúmulo de Praesepe ou da Colmea, as súas estrelas son novas, aínda con 600 millóns de anos, comparadas cos 4.500 millóns de anos do noso Sol. Baseándose en idades e movementos similares ó longo do espazo, pénsase que M44 e o aínda máis o cercano cúmulo das Hyades en Tauro, naceron xuntos na mesma gran nube molecular. Un cúmulo aberto que abrangue uns 15 anos luz, M44 contén unhas 1.000 estrellas e cobre unhas 3 Lúas cheas (1,5 grados) no ceo da constelación do Cangrexo. Visible a simple vista, M44 coñécese dende a antigüidade. Descrito coma unha nube feble ou neboa celeste moito antes de ser incluida como a entrada número 44 no catálogo do século XVIII de Charles Messier, o cúmulo non se resolveu nas súas estrelas individuais ata que os telescopios estiveron dispoñibles. Un obxectivo popular para os modernos observadores do ceo equipados con binoculares, as poucas xigantes vermellas frías e tintadas de amarelo están esparexadas polo campo da secuencia principal das estrelas máis brillantes, azuis e quentes nesta instantánea telescópica grupal. Os dramáticos picos de difracción que resaltan os membros máis brillantes do cúmulo creáronse con fíos cruzando diante da lente do obxetivo do telescopio.

Explicación: As nítidas vistas telescópicas de NGC 3628 amosan un disco galáctico inchado e dividido por escuras liñas de po. Por suposto, este retrato da magnífica galaxia espiral fai que algúns astrónomos pensen no seu popular alcume, a Galaxia Hamburguesa. Tamén amosa unha pequena galaxia cercana (abaixo), probablemente un satélite de NGC 3628 e a muy feble pero extensa cola de marea. A cola exténdese uns 300.000 anos luz, incluso máis aló da esquina superior esquerda da imaxe. NGC 3628 comparte a súa veciñanza no universo local con outras dúas grandes espiráis M65 e M66 nunha agrupación coñecida coma o Triplete de Leo. As interaccións gravitacionais cos seus veciños cósmicos posiblemente sexan as responsables da creación da cola de marea, así como da chamarada extendida e a deformación do disco da espiral. A propia illa-universo ten uns 100.000 anos luz de diámetro e atópase a 35 millóns de anos luz na constelación primaveral do norte, Leo.