Mes: Setembro 2021

Crédito do vídeo e Copyright: Frankie Lucena

Explicación: viches algunha vez un chorro xigante coma este? Son extremadamente raros pero moi potentes. Estes chorros xigantes son un tipo de lóstrego só documentados durante este século que ocorren entre algunhas treboadas eléctricas e a ionosfera terrestre sobre elas. Na imaxe ilústrase a parte media e superior dun destes chorros capturado a semana pasada por unha cámara detectora de lóstregos e meteoritos en Puerto Rico, EUA. O chorro percorreu ao redor de 70 quilómetros en menos dun segundo. Os chorros xigantes son moi diferentes dos lóstregos que xorden entre nubes ou entre unha nube e o chan. A parte inferior dos chorros xigantes son semellantes en aparencia a outro tipo de lóstregos chamados chorros azuis que tamén saen dende unha nube cara arriba, pero a parte superior do chorro é máis semellante aos espectros vermellos que suceden na alta atmosfera. Aínda que o mecanismo e causa destes chorros xigantes é un tema de estudo, está claro que os chorros reducen o desequilibrio de carga entre as diferentes zonas da atmosfera terrestre. Un bo modo de buscar estes chorros xigantes é observar unha treboada eléctrica potente dende a distancia nun lugar que permita vela con claridade.

Crédito do vídeo e Copyright: Vikas Chander e Dorje Angchuk; Música: Tea Time via PremiumBeat

Explicación: algunha vez viches unha choiva de meteoros? Para capturar tal marabilla realizouse un vídeo durante o pico da recente choiva das Perseidas sobre o Observatorio Astronómico Hindú en Hanle, India, situado na cordilleira do Himalaia. O vídeo comeza ao caer a noite co plano central da Vía Láctea aparecendo dende a esquerda mentres varios satélites artificiais orbitando a Terra cruzan por riba. Durante a noite, o brillo dos meteoros normalmente dura un segundo aínda que no vídeo estendeuse artificialmente. O brillo verdoso que amosa moitos meteoros é tipicamente causado pola vaporización do níquel. A medida que o vídeo continúa, Orión elévase no horizonte e os meteoros destelan sobre o Telescopio Chandra do Himalaia e o Telescopio de Raios Gamma de Alta Enerxía (Hagar). A película de 2 minutos e 30 segundos remata coa saída do Sol, precedido por un falso solpor de luz zodiacal.

Crédito da imaxe: NASA, Apollo 11, Neil Armstrong; Procesado: Michael Ranger

Explicación: aquí está unha das fotos máis famosas da Lúa, pero invertida dixitalmente. O Apolo 11 aterrou na Lúa en 1969 e tomáronse moitas imaxes incluíndo está icónica fotografía de Buzz Aldrin realizada por Neil Armstrong. A imaxe orixinal non só capturaba a magnífica desolación dun mundo descoñecido, se non ao propio Armstrong reflexado no visor curvado de Aldrin. Aquí, é onde xoga o seu papel a moderna tecnoloxía dixital. Na imaxe amosada, a distorsión esférica do casco de Aldrin foi revertida. O resultado é a famosa fotografía, pero agora protagonizada polo propio Armstrong dende a perspectiva de Aldrin. Polo tanto, xa que Armstrong realizou a foto, esta imaxe é de feito un selfie lunar de cinco décadas de antigüidade. O reflexo orixinal no visor amósase á esquerda, mentres a Terra aparece no ceo lunar arriba á dereita. Unha das patas recubertas do módulo lunar Eagle destaca tamén na imaxe. Os preparativos para retornar humanos á Lúa durante os próximos anos inclúen o programa Artemisa, unha colaboración internacional liderada pola NASA.

Explicación: Cómo fixo unha estrela redonda para crear esta nebulosa cadrada? Ninguén está certo. A estrela redonda, coñecida coma MWC 922 e posiblemente parte dun sistema de estrelas múltiple, aparece no centro da Nebulosa Cadrada Vermella. A imaxe destacada combina exposicións infravermellas do  Telescopio Hale no Monte Palomar en California e do Telescopio Keck-2 en Mauna Kea en Hawaii. Unha das principais hipóteses da orixe da nebulosa cadrada é que a estrela ou estrelas centrais expulsaron conos de gas durante a última parte da fase de desenrolo. No caso de MWC 922, estes conos semellan incorporar ángulos case rectos e visibles dende os lados. Entre as evidencias que dan soporte á hipótese dos conos inclúense os picos radiais da imaxe que poderían recorrer as paredes dos cones. Os investigadores especula que os conos vistos dende outro ángulo poderían ser similares ós aneis xigantes da supernova 1987A, o que posiblemente indicaría que a estrela en MWC 922 podería explotar nunha supernova similar algún día.

Explicación: A simple vista, esta composición cósmica balancea fermosamente a Nebulosa da Burbulla na dereita co cúmulo estelar aberto M52. Non obstante, a parella non estaría equilibrada a outras escalas. Incrustada nun complexo de po interestelar e gas e arrastada polos ventos dunha únha estrela masiva de tipo O, a Nebulosa da Burbulla, tamén coñecida coma NGC 7635, ten apenas uns 10 anos luz de anchura. Por outro lado, M52 é un rico cúmulo aberto dunhas mil estrelas. O cúmulo ten uns 25 anos luz de anchura. Visto cara o borde norte de Cassiopeia, as estimacións da distancia á Nebulosa da Burbulla e ó complexo de nubes asociado son duns 11.000 anos luz, mentras que o cúmulo aberto M52 atópase a case 5.000 anos luz de distancia. O amplo campo de vista telescópico espállase uns 1.5 grados no ceo ou tres veces o tamaño aparente dunha Lúa chea.