Categorías
Uncategorized

Asteroides na distancia

Créditos da imaxe: NASAESAHubble; R. Evans e K. Stapelfeldt (JPL)

Explicación: Rochas do espacio impactan na Terra tódolos días. Non obstante, canto máis grande é a rocha menos frecuentemente golpea á Terra. Moitos quilogramos de po espacial caen diaramente á Terra. Os anacos máis grandes aparecen inicialmente coma un brillante meteoro. Rochas e bolas de xeo do tamaño dunha pelota de beisbol atravesan diariamente a nosa atmósfera, a maioría evaporándose rápidamente ata desaparecer. Existen ameazas significativas para rochas de preto de 100 metros de diámetro, que impactan na Terra aproximadamente cada 1000 anos. Un obxecto destas dimensións podería causar importantes tsunamis se impactara no océano, potencialmente devastadores mesmo nas costas máis distantes. Unha colisión dun asteroide masivo, de máis dun quilómetro de ancho, é máis improbable, ocurrindo típicamente con millóns de anos de diferencia, pero podería ter consecuencias verdadeiramente globáis. Moitos asteroides permanecen sen descubrir. De feito, un dos asteroides foi descuberto en 1998 coma a larga cola azul na imaxe destacada superior tomada polo Telescopio Espacial Hubble. Un impacto cun gran asteroide non afectaría tanto á órbita da Terra como o levantamento de po que podería afectar ó clima da Terra. Un resultado probable é a extinción global de moitas especies de vida, posiblemente facendo pequena a extinción que está a ocorrer agora.

Categorías
Uncategorized

Os ceos do sur dende 38.000 pes

Créditos de imaxe e Copyright: Ralf Rohner

Explicación: As vistas celestiais do ceo do sur brillan sobre un anubrado planeta Terra nesta magnífica vista do ceo nocturno. A escena tomouse dende a cuberta de voo a 38.000 pes nunha viaxe constante cara o Oeste, con destino a Lima, Perú. Para producir a nítida astrofotografía aérea, seleccionouse e apilouse dixitalmente o mellor dunha serie de exposicións curtas. A amplia banda da Vía Láctea austral comeza na parte superior esquerda coa escura Nebulosa do Saco de Carbón a Cruz do Sur. A súa extensión de difusa luz de estrelas abrangue a nebulosa Carina e a gran Nebulosa Gum cara a dereita. Canopus, a estrela alpha de Carina e a segunda estrela máis brillante na noite da Terra é sinxela de ver baixo a Vía Láctea, ó mesmo que a galaxia enana coñecida coma a Gran Nube de Magallanes. A Pequena Nube de Magallanes amosa xusto sobre o toldado horizonte. Por spuesto, o Polo Sur Celeste tamén se atopa dentro do estrelado marco austral.

Categorías
Uncategorized

Paisaxe nocturna en Norteamérica

Crédito da imaxe e composición e Copyright:Liron Gertsman

Explicación: o 21 de xaneiro, a luz da Lúa crecente iluminaba o fondo destas montañas nevadas e o ceo nocturno de fondo. Coñecida como Os Leóns, esta parella de picos montañosos atópanse ao norte de Vancouver, Columbia Británica, Canadá, Norteamérica, planeta Terra. Xusto enriba dos cumios xemelgos, á esquerda de Deneb a estrela alfa da constelación do Cisne, están as rexións de emisión NGC 7000 e IC 5070. Estas dúas rexións forman parte dun gran complexo de formación estelar a uns 1 500 anos luz de Vancouver e brillan nunha característica cor vermella debido ao hidróxeno atómico. As formas dos contornos destas brillantes rexións de emision suxiren os seus nomes populares, a Nebulosa Norteamérica e a Nebulosa do Pelícano. A paisaxe nocturna tan ben planificada é unha composición de exposicións sucesivas feitas cunha cámara dixital modificada e un teleobxectivo. As exposicións cercanas fixéronse coa cámara fixa a un trípode e as exposicións do fondo fixéronse seguindo o ceo. O resultado preserva os definidos detalles naturais e revela o rango de brillos e cores que os teus ollos non son capaces de ver.

Categorías
Uncategorized

Primeiro plano de Messier 66

Crédito da imaxe: NASAESAHubbleProcesado e Copyright: Leo Shatz

Explicación: a fermosa e gran galaxia espiral Messier 66 atópase a uns 35 millóns de anos luz. Este extraordinario universo illado abrangue uns 100 000 anos luz de tamaño, similar á Vía Láctea. Neste novo procesado dunha imaxe do Telescopio Espacial Hubble amósase un primeiro plano dunha rexión que abrangue case 30 000 anos luz ao redor do núcleo galáctico, onde o disco da galaxía inclínase respecto da nosa liña de visión. Ao redor do núcleo brillante, probable fogar dun buraco negro supermasivo, liñas de po e novos cúmulos de estrelas azuis exténdense ao longo dos brazos espirais salpicados por rexións de formación estelar de cor rosada. Messier 66, tamén coñecida como NGC 3627, é a máis brillante das tres galaxias que interaccionan gravitacionalmente no Triplete de Leo.

Categorías
Uncategorized

O campo magnético vertical de NGC 5775

Créditos da imaxe: NRAONASAESAHubbleProcesado e Texto: Jayanne English (U. Manitoba)

Explicación: ata onde chega o campo magnético dunha galaxia espiral? Durante décadas os astrónomos coñecían que só algunhas das galaxias espirais tiñan campos magnéticos. Sen embargo, despois de que o radio telescopio VLA (Very Large Array) da NRAO (National Radio Astronomy Observatory) popularizado na película Contact fora actualizado en 2011, foi un descubrimento moi inesperado o feito de que estos campos magnéticos se extenderan verticalmente dende o disco central varios miles de anos luz. A vista de canto da galaxia espiral NGC 5775, observada no mapeado CHANG-ES (Continuum Halos in Nearby Galaxies) tamén amosa brotes de liñas de campo magnético que poderían ser comúns en galaxias espirais. Análogamente a lascas de ferro ao redor dun imán, a radiación dos electróns trazan estas liñas de campo galácticas mentres xiran en espiral ao redor destas liñas a case a velocidade da luz. Os filamentos nesta imaxe constrúense das traxectorias obtidas nos datos de VLA. A imaxe en luz visible, xerada a partir de datos do Telescopio Espacial Hubble, amosa rexións de formación estelar en cor rosa. Semella que os ventos destas rexións axudan a formar os extensos campos magnéticos galácticos.