Mes: Xaneiro 2021

Explicación: Os chorros que emanan de Centaurus A teñen máis de un millón de anos luz de lonxitude. Estes chorros de fluxo de plasma, expelidos por un buraco negro xigante no centro desta galaxia espiral, alumean esta imaxe composta de Cen A. Non se coñece con exactitude cómo o buraco negro central expulsa a materia infiltrada. Non obstante, despois de despexar a galaxia, os chorros inxectan grandes burbullas de radio que probablemente brillen millóns de anos. Se son enerxizadas por unha nube de gas que está a pasar, as burbullas poden incluso volver a iluminar de novo despois de miles de millóns de anos. A sinal de raios X está representada na imaxe composta destacada en azul, mentres que a sinal de microondas está coloreada en naranxa. A base do chorro na sinal de radio amosa detalles do máis interno en termos de anos luz do chorro central.

Explicación: Esta fantástica paisaxe celeste atópase preto do límite de NGC 2174 unha rexión de formación de estrelas a uns 6.400 anos luz de distancia na constelación rica e nebulosas de Orión. Está a carón de montañosas nubes de gas e po esculpidas polos ventos e a radiación das estrelas recén nacidas da rexión, que agora se atopan esparexadas en cúmulos estelares abertos embebidos arredor do centro de NGC 2174, por fora da parte superior da imaxe. Aínda que a formación de estrelas continúa dentro desas poirentas nubes cósmicas probablemente serán dispersadas dentro duns poucos millóns de anos polas enerxéticas estrelas recén nacidas. Rexistrada en lonxitude de onda infravermella polo Telescopio Espacial Hubble no ano 2014, a escea interestelar abrangue uns 6 anos luz. Programado para o seu lanzamento en 2021, o Telescopio Espacial James Webb está optimizado para a exploración do Universo en lonxitudes de onda infravermellas.

Crédito da imaxe: NASA, Johns Hopkins Univ./APL, Southwest Research Institute

Explanation: esta paisaxe sombría de maxestuosas montañas e xeadas chairas prolóngase cara o horizonte nun pequeno e distante mundo. A imaxe foi tomada a uns 18 000 quilómetros cando a New Horizons mirou atrás cara Plutón 15 minutos despois do seu achegamento máis cercano o 14 de xullo de 2015. O baixo ángulo da espectacular imaxe preto do solpor capta a cadea montañosa formalmente coñecida como Norgay Montes dende o fondo á esquerda e o Hillary Montes ao longo do horizonte, servindo de guía cara a suave Sputnik Planum á dereita. As capas da feble atmosfera de Plutón son tamén visibles no contraluz. Cunha estranamente familiar apariencia, o terreo glacial inclúe probablemente xeos de nitróxeno e monóxido de carbono con montañas de xeo de auga elevándose ata os 3 500 metros. Esto é comparable coa altura das maxestuosas montañas do planeta Terra. Esta paisaxe plutoniana abrangue 380 quilómetros.

Créditos da imaxe: Jack Fischer, Expedition 52, NASA

Explicación: como salsa verde no teu burrito favorito, unha aurora verde espállase polo ceo nesta fotografía do 15 de xuño de 2017 feita dende a Estación Espacial Internacional. A 400 quilómetros sobre a Terra, a propia estación orbital atópase na parte superior do reino auroral. As auroras teñen sinaturas de cores das moléculas e átomos excitados nas baixas densidades que se atopan a altitudes extremas. A emisión do osíxeno atómico domina está vista. O brillo feiticeiro é verde nas alturas máis baixas pero bandas vermellas esténdense por riba do horizonte da estación espacial. A escena orbital capturouse mentres a estación pasaba por riba do leste de Australia, con estrelas sobre o horizonte á dereita pertencentes á constelación do Can Maior, o gran can de Orión. Sirio, a estrela alfa do Can Maior é a estrela máis brillante preto do limbo da Terra.

Créditos da imaxe e Copyright: Giulio Cobianchi

Explicación: que son os dous arcos xigantes que cruzan o ceo? Quizáis un sexa máis familiar que o outro, á esquerda, a banda central da Vía Láctea. Este gran disco de estrelas e nebulosas semella aquí rodear o ceo cara o sur. Visible baixo o arco estelar atópase o planeta anaranxado Marte e a galaxia de Andrómeda. Durante uns poucos minutos durante esta fría noite ártica, un segundo arco xigante apareceu á dereita rodeando o ceo cara o norte: unha aurora. As auroras están moito máis preto de nós cas estrelas e están compostas de aire brillante na atmosfera terrestre. Visible por riba do arco verde da aurora atópase o grupo de estrelas popularmente coñecido como o Setestrelo. A imaxe amosada é unha composición dixital de 18 imaxes capturadas a mediados de decembro sobre as Íllas Lofoten en Noruega.