Explicación: Esta noite explora reinos extremos e terroríficos do Universo. Se eres quen de mirar, a misteriosa materia escura, unha galaxia cemiterio, mundos zombies e estoupidos de perdición de raios gamma non son todo o que te está a esperar. Só sigue o enlace e lembra, todo está basado en ciencia real, incluso as partes que dan medo. Pasa un seguro e feliz halloween!
Explicación: En Halloween o medo e o horror aseixarán os ceus nocturnos, tamén coñecidos como Phobos e Deimos as lúas de Marte. A oposición de 2020 de Marte foi o 13 de outubro, polo que o planeta vermello aínda sairá pouco despois do solpor. Preto no ceo da Lúa Chea de Halloween, o seu estraño brillo amarelento eclipasará a outras estrelas ó longo da noite. Pero as diminutas lúas marcianas son moi febles e están en órbitas cercanas, sendo moi difíciles de observar, incluso cun pequeno telescopio. Con todo, podes atopalas nesta composición coidadosamente anotada. O sobreexposto fulgor do planeta vese reducido a as traxectorias orbitais da lúa interna Phobos e da lúa externa Deimos superpóñense nas imaxes dixitalmente combinadas e capturas o 6 de outubro. As diminutas lúas de Marte descubriunas en agosto de 1877 o astrónomo Asaph Hall no Observatorio da Mariña dos EEUU (US Naval Observatory) empregando o refractor alvan Clarck de 26 polgadas Gran Ecuatorial — Great Equatorial
Créditos da Imaxe e Copyright:Casey Good/Steve Timmons
Explicación: Inspirado no halloween, este retrato telescópico recolle unha nube de po cósmico amosando un rostro arrepiante. A escena interestelar atópase na extensión de po da nebulosa de reflexión IC 2118 na constelación de Orión. IC 2118 atópase a uns 800 anos luz da nosa veciñanza, preto da brillante estrela azulada Rigel no pé de Orión. En ocasións identificada coma a nebulosa Cabeza de Meiga pola súa apariencia en imaxes de máis amplo campo de visión, érguese agora precisamente xusto antes da hora das meigas. Con estrelas no lugar dos ollos, a macabra aparición identificada aquí semella estarricar o seu brazo cara a estrela quente superxigante de Orión. A orixe da luz que ilumina IC 2118, a estrela Rigel, atópase arriba e á esquerda fora deste encadre.
Créditos da imaxe e Copyright: Steven Mohr
Explicación: Por que na Nebulosa da Lagosta fórmanse algunhas das estrelas máis masivas coñecidas? Ninguén está seguro aínda. Catalogada como NGC 6357, a Nebulosa da Lagosta alberga o cúmulo estelar aberto Pismis 24 preto do seu centro, fogar de excepcionais estrelas brillantes e masivas. O brillo azul xeralizado do interior da rexión de formación estelar é o resultado da emisión de hidróxeno ionizado. Os arredores da nebulosa, mostrados aquí, están compostos por un tapiz de gas, po escuro, estrelas en formación e estrelas recentemente nadas. Os revirados patróns son causados polas interaccións entre os ventos interestelares, a presión de radiación, os campos magnéticos e a gravidade. NGC 6357 abrangue sobre 400 anos luz e atópase a 8000 anos luz de aquí cara a constelación do Escorpión.
Explicación: Como sería un volcán en erupción en Venus? A evidencia de volcáns activos en Venus na actualidade anunciouse a principios deste ano xunto coa inexplicable calor en rexións, que se cre que conteñen volcáns antigos únicos. Aínda que se tomaron imaxes de Venus a gran escala co radar, as grosas nubes de ácido sulfúrico limitarían a toma de vistas de luz óptica. Con todo, móstrase unha reconstrución artística dun volcán venusiano en erupción. Os volcáns poderían desempeñar un papel importante no ciclo de vida de Venus, xa que empurrarían os alimentos químicos á atmosfera superior máis fría, onde os microbios famentos poderían flotar. Na foto, o penacho dun volcán en erupción elévase, mentres que un vasto campo de lava cobre parte da superficie quente e gretada do xemelgo sobrequentado da Terra. A posibilidade de que haxa microbios venusianos no aire é certamente excitante, pero actualmente controvertida.